Właściwie żyjemy dokładnie takim życiem jakim chcemy.

O czym marzyłem do tej pory teraz jest to w moim doświadczeniu.

Tak myślałem kiedyś, bardzo bym chciał tak mieć. Tak jak to dziś wygląda.

Dziwne, że wciąż jest jakieś ale. Ale tego brakuje to tamto.

Może warto się po rozglądać jak to właściwie wygląda, zamiast trzymać głowę w piasku braku.

No tak, wszystko jest. Okay, ale to nie wystarczy. Myśle warto skupić się nieco głębiej. Zwłaszcza że wszystko to wszystko. Może w chwili gdy myślimy o braku odciągamy uwagę od tego co jest zamiast skupić się na tym właśnie wtedy zwłaszcza.

To jakieś przyzwyczajenie. Iluzja braku chcenia więcej, czegoś lepszego, coś innego.

Właściwe podejście jest kiedy widzimy zasób i odczuwamy wdzięczność za ich wystąpienie zamiast narzekanie że jest tego za mało. Chcieć więcej. Z przyzwyczajenia niezadowolenia i braku właściwego spojrzenia na sytuację właściwie niewdzięczność może być następnie faktycznie powodem braku naturalnego rozwoju obfitego rozsypu danej sytuacji.

Nie. Tego jest wszystkiego w brud. Dużo szeroko patrząc pływam w obfitości tych wszystkich wymarzonych rzeczy o których wciąż marzę.

Wypieścić dostrzeżenie tych wszystkich wymarzonych danych rzeczy i wyodrębnić wdzięcznie ich wystąpienie aby poczuć się zadowolonym i spokojnym, że są zamiast narzekać na wciąż za mało.

Być może z niecierpliwości, niedostatku. Przyzwyczajenia narzekania na brak. Nie wiem.

Właściwie. Należałoby się zatrzymać teraz i rozglądnąć. O to tak wygląda moje wymarzone życie. Znależć tam wszystkie w cudzysłowie braki, który występują obficie i przestać narzekać udając z przekonania że nie dostaję w życiu tego co chcę.